Wednesday, January 30, 2013

නුඹ නොපතන උන්




සේද සලුපිලි රන් මුතු
අපට අහිමිද?

තනි වූ පීවිතය
අපේ පැතුම නොවෙමු,
මවක් නැති, පියෙක් නැති
ඒ ජීවිතය උරුම කරේ නුඹයි

අපට එසේ ජීවත් විය හැක....
අහස අප තෙමන්නටද,
වේලක්කටද බලා සිටී,
එය අපගේ හිසේ සෙවනයි.
පොළව අපගේ සයනයි,
කඩපිලද, තෘණ පිටියදඅපගේ නවාතැනයි...

සියල්ල අපගේ උරුමයයි....
එය අපට විද ගත හැක.

නමුත් සොයුරියනි නුඔ....
සිසිල් මද නළ හමන,
විල්ලුදපලස් ඇතිරූ යන්ත්‍රයකින් බැස
අපට කරන සේවය කුමක්ද?

අපට අපගේ නිදහස සැපය

අප ඉගෙන ගන්නවා කියා.......
නුඔ වැනි බොරු ආටෝපයෙන් හිස උදුන්මා ගත්
තවත් හිස් ගැහිනියක් වී...
අප වැන්නවුන් ඇතිකරන්නට

අප අකමැතිය....


-         කතෘ
වීදි දරුවන් පුනරුත්තාපන වැඩසටහනකට වීදි දරුවන් යොමුනර ගැනීමට පැමිණී තරුණ රාජ්‍ය සේවිකාවකට වයස 13ක පිරිමි ළමයෙක් හා ඔහු සමග ජීවන අරගලයේ කුස පුරවා ගැනීමට තුත් කරන ඔහුගේම සොහොයුරියන් දෙදෙනාගේ සාකච්චාවක කොටසක් ඇසුරිනි.


No comments:

Post a Comment